Voor de liefhebbers; een reisverhaal over mijn laatste fietsvakantie

Destijds gold een aardbeving als het ultieme excuus. Het excuus om van Boekarest een socialistische stad te maken. Het oude centrum is er een beetje door omsingeld. Eten, drinken, gokken en ook neuken, schijnbaar moet het allemaal gebeuren op het kleine netwerk van kinderkopjes. Het levert een hoop concurrentie en geschooi op. En het ontbeert er aan een mooi plein door het grotesk geweld er omheen. Maar ook de potsierlijke voortuitgang lijdt alweer aan de tand des tijds. De muur rondom het parlementsgebouw behoeft hoognodig onderhoud. Als navigator, rondom het grootste gebouw van Europa, doet het nog prima dienst. De bouwput binnen de muren doet vermoeden dat er een orthodoxe kerk keurig is opgeknapt. Niets is minder waar; de nieuw Kathedraal van de redding van het Volk is bijna klaar. Het torent er prachtig bovenuit. De mensen in het kappelletje op de hoek zijn er vast blij mee. Het is hoe dan ook het levende bewijs dat geldverslindende bouwwerken geen dictatuur nodig hebben. Genoeg te doen en te zien in Boekarest, maar de stad voedt vooral de hunkering naar de fiets. De eerste kilometers zullen vast niet de mooiste zijn.

Nu de drukte voorbij is, zal ik het nog steeds niet uitnodigend willen noemen. Het is een wat dorre bedoening. De mais- en zonnebloemvelden verraden dat er minder regen is gevallen dan dat de boer lief is. Maar zoals ik van mijzelf mag verwachten, fiets ik moeiteloos naar het beloofde land. Het wordt groener, glooiender ook, en met plezier fiets ik, zonder de grens te kennen, Transsylvanië binnen. En natuurlijk zijn ze er! Zij die aangekondigd zijn, door iedere belangstellende die trachtte en plasje over mijn reisbestemming te doen. Zij, die door stilstand, de energietransitie voltooid hebben. Natuurlijk zijn ze er. De mensen met paard en wagen.

Het zweet druppelt langs mijn slapen en ook mijn ogen prikken. Het schoonvegen met mijn mouwen geeft slechts een tijdelijke verlichting. Het gouden goedje van Pemberton smaakt hemels. Als zelfkritische Westerse vetzak natuurlijk in een suikervrije variant. Aan de overkant van de weg, wachten de voorgespannen paarden plichtsgetrouw. De koetsier heeft het met zijn koude pils goed voor elkaar. De locals doen weinig op mij uit, maar nodigen mij wel uit voor een pilsje. Vriendelijk sla ik af. Bezopen menners, sterken mijn principe van nuchter fietsen. De koeien onderhouden de berm. De honden lopen in de weg en het vrachtverkeer raakt mij niet. Op deze manier geraak ik, op en af, bij het kasteel in Bran. Het mooie kasteel en de verhalen over Ferdinand en Marie kunnen mij zeker bekoren. Maar met "de groeten van Dracula" is het hier belachelijk druk. Geen idee waar al dat volk vandaan komt. Zij hebben vast een andere route gekozen.

Nee, zoals in Transsylvanië gaat het niet meer worden. Zelfs voor de wat weinig inspirerende hete vlakte in Hongarije zou ik nu een moord doen. Soms, met de nadruk wel degelijk op soms, is fietsen hard werken. Gestaag ga ik omhoog. Niets nieuws als je aan het klimmen bent. "Ik heb toch alles aan?"  Ja alles aan! Kleding die ik tot gisteren als ballast zag. "Was het in Sibiu of Brasov?"  Een herinnering aan een terras flitst door mijn hoofd. Nevel met een ventilator was het. Miezerregen met veel wind doet precies hetzelfde. Op deze hoogte heet het geen verkoeling of verfrissing, maar kou. Het geeft een verdovend gevoel aan de wangen en vingers, waar geen fietser op zit te wachten. Gistermiddag richting Poprad hiel het al niet over. Maar al met al moet ik toch bijna boven zijn? Een skihut / restaurant komt in ieder geval als geroepen. Hete noodelsoep met rundvlees. Pannenkoekje toe. De pul alcoholvrije radler helpt niet bij het opwarmen, maar is wel een bemoedigend vooruitzicht. Het is hier vast schitterend. Al reikt het uitzicht vandaag niet verder dan het begin van de skilift. "Wordt het weer morgen beter?" De serveerster antwoord nutteloos met "misschien", maar gelukkig kan ze het met een troostende glimlach. Zelfmedelijden wordt natuurlijk geen mens beter van, maar troost kan geen kwaad. Met frisse tegenzin stap ik weer op de fiets. Ik word onmiddellijk verwend met een troost waar de mooiste glimlach niet tegenaan kan. Drie fietsers voor mij. Nee, drie fietsers voor mij waar ik op inloop! "Stappen zij nu af omdat het te steil is?"  Nee dat kan bijna niet. Het is vast omdat het de top is. Van een afstandje is duidelijk zichtbaar dat zij betere kleding aanhebben dan ik. Typische mensen die weten waar de top is. Met speels gemak fiets ik ze voorbij. We mompelen iets van "dobre" over en weer. Als het dan toch niets wordt vandaag, hebben we het elkaar in ieder geval wel gewenst. Ik stort mij de afdaling in en vind over de grens in Polen een hotel om op te warmen. Hier zie ik op TV Remco Evenepoel. Die laat in Parijs zien hoe echt fietsen eruit ziet. Wellicht heb ik de TV nog eens nodig om te zien hoe mooi de Tatra is waar ik zojuist ben doorgefietst. Morgen is het vast en zeker weer mooi en fiets ik op mijn gemak naar Krakau.

Het is niet direct mijn eerste keus. Vandaag doe ik echter een georganiseerde dagtrip. Het begin is erg ongezellig, maar toch ook heel grappig. Er is ergens iets misgegaan. Een Italiaanse man kan het niet verkroppen dat hij en zijn vrouw niet op de passagierslijst staan. Voor de chauffeur zit er, na herhaaldelijke waarschuwingen, niet anders op dan hem met geweld uit de bus te zetten. Een ferme duw doet het opgewonden standje met zijn rug op de stoep belanden. Wel of niet op de lijst voor Auswitch, het blijft de gemoederen bezighouden.

Dat het museum / kamp massaal bezocht wordt, maken de lange rijen wel duidelijk. De beveiliging doet dan weer meer aan een vliegreis denken dan aan een museumbezoek. Zelfs de eigentijdse zaken zijn droevig hier. Maar de geschiedenis is van een treurigheid die geen gelijkenis kent. Ik voel dat ik mezelf wat in de weg loop. Dit is een plek om stil te staan en heel diep adem te halen. Het enige dat ik doe is meelopen in een lange rij van massatoerisme. Werkelijk alles is massaal hier. Zowel het terrein als de attributen. De kammen, pannen, koffers, haarresten en schoenen. Het zijn stille overblijfselen van individuen die massaal de gaskamer in moesten. De toer is lang en stompt af. Ik kan niets verzinnen waar ik enige houvast aan heb. Achter de toegangspoort van Birkenau staat een jonge reisgroep uit Israël. Althans ze dragen de Israëlische vlag over hun schouders. "Geeft de beveiliging je hier eigenlijk de vrijheid om de vlag van Palestina te dragen?" "Betrap ik nu mijzelf binnen de poorten van een concentratiekamp op veroordelen?" Al dat "werk" dat hier is verzet. Het voedt bij mij een akelig logische gedachte dat we ooit weer volle bak voor genocide gaan. Nou pas dan maar op. "Komen mijn schoenen in de vitrine of loop ik op gepoetste laarzen?" Het zal allemaal weer net iets anders zijn aangekleed. En ik krijg al helemaal niet de kans om 80 jaar vooruit te kijken voor een bedachtzame keuze.

Van 23 december tot 8 januari is Fietsplezier aan huis gesloten

Een terugblik en wat neuzelen aan het eind van het jaar kan geen kwaad. Eigenlijk vond ik 2023 om persoonlijke redenen maar een verdrietig jaar, maar ik wil jullie graag even meenemen naar een mooi moment. Ik zal nooit vergeten dat ik in Glasgow, Mathieu van der Poel wereldkampioen heb mogen zien worden. Het feit dat dit onderdeel was van mijn fietsvakantie, maakte het feest compleet. Naast alle euforie, moest ik ook een moment terugdenken aan het WK wielrennen ik Kopenhagen van 2011. Daar werd het fietsen echt gevierd en viel het op hoe populair de fiets was. Vandaag de dag is Denenmarken een van de sterkste wielerlanden. En er is ook nog Deens aanstormend talent op komst. Vergeef me de wat lange intro, ik ga over op het hier en nu. Het huidige straatbeeld van Nederland doet niet vermoeden dat er hier veel wielertalent op komst is. Ik vind het soms best zorgelijk om te zien. Een land vol tweewielers, maakt ons nog geen land vol "echte" fietsers. Het lijkt ook wel dat "we" de onschuld een beetje zijn kwijtgeraakt. Laatst hoorde ik in het nieuws over bendes op de Fat bike. Nu lijkt deze fiets mij slechts een passant, maar de link is wel gemaakt. Meer dan ooit wordt er ook openlijk gediscussieerd over een helmplicht. Ik ben tegen (en met mij de fietsersbond) Ik vind dat je de nieuwe generatie moet meegeven dat fietsen normaal is, in plaats van gevaarlijk. En ja, moe met tegenwind is ook normaal. Ik ben ook tegen victim blaming. Bij de meeste fietsers die verongelukken, komt dit door een onbesuisde automobilist. Dat neemt niet weg dat we als fietsers ook de hand in eigen boezem moeten steken. Fietsen is net politiek. Blijkbaar hebben we ons een manier van fietsen populair gemaakt die toch ook veel afkeer opwekt. Uiteindelijk wordt afkeer gevolgd door gewenning, of inkeer? Zo nu dit allemaal van het hart is, kan ik mooi de vakantie beginnen. Ik hoop jullie het komende jaar weer veilig op de weg te mogen houden. Ik twijfel er niet aan dat de fiets mij ook het komende jaar weer volop bezighoudt. Voor nu wens ik jullie heel fijne feestdagen en een gezond 2024. O ja en wees een beetje lief voor elkaar onderweg.

Groet,

Maarten

Fietsplezier aan huis is gesloten van 24 december tot 3 januari.